Bijensterfte, oorzaken en gevolgen

In 2007 zijn hoge normoverschrijdingen van insecticiden (imidacloprid en carbendazim) gemeten in het oppervlaktewater van Goeree-Overflakkee. Deze normoverschrijdingen vormen een acute bedreiging voor insecten. In Zuid-Holland komt de moshommel alleen nog maar voor in enkele buitendijkse gebieden in de Delta: de Beninger Slikken, Tiengemeten, de Slikken van Flakkee en de Hompelvoet. Deze vier gebieden zijn in 2008 en 2009 door EIS-Nederland nader onderzocht. Op de Beninger Slikken en Tiengemeten zijn nog grote populaties van de moshommel aanwezig, maar de populatie van de moshommel op de Slikken van Flakkee is vermoedelijk klein. Op de Hompelvoet was de populatie rond 2000 groot, maar lijkt imiddels bijna verdwenen te zijn. Ook met de overige wilde bijensoorten van het eiland gaat het slecht.

Carbendazim (MTR norm: 500 nanogram/L)
OUDE TONGE (11-7-2005): 8x boven de norm; (4-7-2006): 9x boven de norm;
MIDDELHARNIS (17-7-2007): 9x boven de norm.

Imidacloprid (MTR norm: 13 nanogram/L)
MIDDELHARNIS (17-7-2007): 115x boven de norm;
OUDE TONGE (24-5-2007): 67x boven de norm;
ACHTHUIZEN (24-5-2007): 45x boven de norm.

Stel een honingbij consumeert per dag 30 microliter van vervuild oppervlaktewater in Middelharnis (met een imidacloprid concentratie van 1.500 nanogram per liter = 1,5 nanogram per milliliter = 0.0015 nanogram per microliter), dan is de dagelijkse opname van imidacloprid door de honingbij: 30 x 0.0015 = 0.045 nanogram. Na 2 dagen is voldoende imidacloprid opgenomen om het navigatievermogen van de honingbij aan te tasten. Chronische blootstelling van insecten aan dergelijke concentraties veroorzaakt sterfte.

Informatie over sub-letale effecten van imidacloprid op honingbijen:
http://www.bijensterfte.nl/nl/node/38

Verdere informatie over de giftigheid van imidacloprid voor insecten:
http://www.bijensterfte.nl/nl/node/102

De metingen zijn afkomstig van de verschillende waterschappen en waterbeheerders: Bestrijdingsmiddelenatlas